Κυριακή 28 Αυγούστου 2016

keep swiming

in this water race you respect those whom you pass
not those who pass you because they swim faster than you – they are many
those who you leave behind are the ones you respect – because they all have a story
they are probably older than you – the oldest yesterday was 82
they may be ill, weak, untrained, overweight…but they all try and they push water and kick
and for this you respect them
this is how it goes in the water:
each one with their own story
my story is about a missing gene – the gene known as ANO-5
the gene in position 14.3 in chromosome 11 
the 11.14.3 gene provides instructions for the production of protein anoctamin-5
researchers do not know exactly what this protein does and how it functions precisely
what we know is that the lack of this protein
results in muscle cells being atrophied and eventually die
the outcome is known as muscular dystrophy (md)
one of the more than 40 types of md is the: 
limb-girdle muscular dystrophy type 2L (LGMD2L)
it essentially affects the muscles of shoulders, hips, thighs, and upper arms
up until today this is a rear and non-curable disease
i was diagnosed with LGMD2L five years ago
this came after a long history of leg weakness 
difficulties to walk – almost impossible to run – 
and a lot of accompanying pain
the news came after several wrong diagnoses 
one doctor five-six years ago essentially prognosed that it was only a matter of time
- a few years he said – and i will end up on a wheel chair
and this, only if i was lucky because the disease affects cardiac muscles – hence: early death
this very well-known reumatologist 
put me onto a heavy dose of cortisone which i was supposed to take for more than 5-6 years
and if i were lucky – it might work
i was strongly prescribed by that doctor to not “waste muscle” in any way: no exercise
not even swimming or cycling which i loved
you ´ve got to be lucky in this life
and you need to find your angel – we all have one
my angel’s name is dr. john vissing
dr. vissing is a world renown neuromuscular researcher 
professor at the university of copenhagen and expert on muscular diseases
with numerous publications especially on LGMD2L
he is in rijs hospital, here, in my town, copenhagen
i only walked in dr. vissing’s office out of pure luck
the doctor i was supposed to see was at a meeting
and dr. vissing happened to be on duty and the patient he was expecting did not show up
so he took me in – pure luck !
john is exactly as you expect angels to be:
tall, handsome, intelligent, and a humble man – very humble
john not only diagnosed quickly what i have
he also had a method to propose on how i could slow down the effects of this non-curable disease:
systematic exercise !
against conventional belief and current literature
dr. vising has shown with his research that you can actually build muscle 
- even if you have LGMD2L – with exercise!
what type of exercise was not so important
“can i swim”? – “yes if you like it” – john smiled
and so i started to swim systematically, about five years ago
in swimming pools wherever i happened to find them – and elsewhere
besides the kildeskovshallen in our neighbourhood - which eventually became my second home
i have swam in several pools in sweden, uppsala, gothenburg, stockholm…
in pools in bilbao, new york, paris, rome, san francisco…in addis ababa, nairobi, kampala…
i just swim – i swim for my life 
i am a bit like that boy patel in the “life of pi” movie
i also swim in lakes, rivers and in the sea when i find suitable water
my favourite is – of course – plaka, litohoro where swiming comes with a special treat: the view of olympus mountain above you
 and in nea chora in chania - when i visit my beloved maich
and the marvellous beach fanari in epanomi – an absolutely superb spot
it was not easy at the beginning – i had to stop to rest after each 50m lap in the pool
but i continued swimming
now my regular training is 1500 m non-stop - 4 times a week 
this is why i started swimming systematically five years ago
yesterday’s "christiansborg rundt" was not only a bet with myself
swimming 2 km in open sea is something i do quite often
especially during summer early mornings in plaka i swim to leptokaria and back
but this swim race yesterday - the "christiansborg rundt" 
2 km around the danish parliament
in the copenhagen canals yesterday was different
i did it not only to prove to myself that i can – yes i can !
but especially because i wanted to show to my angel that he was right and to thank him for this
and to him is where i will offer the medal i won yesterday:
to dr. john vising 
this one is just a cheap medal
a medal that i together with 1000+ other swimmers received
all those who finished the 2k course received the exact same medal
but each medal has its own story
my medal is from someone who was not supposed to be in the water yesterday
someone prognosed to watch the event from a wheel chair
someone who might not even be alive to watch – dead from heart failure
i write this long message, mainly, as a tribute to my angel - doctor john vissing
but also to remind those of you who read so far some banalities with which facebook is abundant today
this banality, for example, that when you think you are close to what seems like an end
it very often is a new beginning – it is true! 
and it is up to you to turn it around - up to you and your angel
and also the banality that you have to believe in yourself... 
you 'll be surprised - but it is also true!
and that you always have to be persistent – never give up – never !
true also !
…banalities, but when you are in the cold water, being kicked and pushed
you are alone with the seaweeds rubbing your face
swimming over beer cans, bicycles, old furniture…
all these things people throw in the canals and remain sunk there
urban wrecks
stroke after stroke, these banalities drill into your brain in funny ways:
-shit! – you are not dead, man!
-you made it so far you fat man!
-watch this old lady on your left - you aren't in your village you brute!
-make room to this testosterone bag who tries to pass you swiming buterfly - the pompus ass
…it’s a good feeling this one: 
to be alive and kick water !
i know that my disease is not curable – not until today
it is a very rear disease too – hence no much research moneys is spent on it
it is not likely they will find a cure in the near future – perhaps not in my lifetime
dr. vising often reminds me that with my condition 
i will be wasting muscle faster than i build it - eventually
and eventually i will have difficulties to walk
“but” - my angel loughs with a hearty lough:
“don’t worry, there will be long time until this happens
we will both be too old by then
and it won’t matter anyways because we will have kicked the bucket by then”
yes, john, and until we kick the bucket...
i keep walking – and of course - thanks to you :
i keep swimming !..

σκάσε και κολύμπα


σε αυτόν τον υγρό αγώνα σέβεσαι αυτούς που προσπερνάς
όχι εκείνους που σε προσπερνούν, επειδή κολυμπούν γρηγορότερα από σένα - είναι τόσοι πολλοί
εκείνους που αφήνεις πίσω είναι αυτούς που σέβεσαι - επειδή όλοι έχουν μια ιστορία
είναι πιθανόν μεγαλύτεροι από σένα – ο γηραιότερος χτες ήταν 82
μπορεί να είναι άρρωστοι, αδύναμοι, χοντροί, απροπόνητοι
αλλά όλοι προσπαθούν να σπρώχνουν και να κλωτσούν το νερό
και γι 'αυτό τους σέβεσαι – έτσι είναι τα πράματα στο νερό: γεμάτα ιστορίες
η δική μου ιστορία είναι ένα χαμένο γονίδιο - το γονίδιο που είναι γνωστό ως ΑΝΟ-5
το γονίδιο στη θέση 14.3 στο χρωμόσωμα 11
το γονίδιο 11.14.3 παρέχει οδηγίες για την παραγωγή της πρωτεΐνης anoctamin-5
οι ερευνητές δεν γνωρίζουν μέχρι σήμερα τι ακριβώς κάνει αυτή η πρωτεΐνη
ούτε πώς ακριβώς λειτουργεί
αυτό που γνωρίζουμε είναι ότι η έλλειψη αυτής της πρωτεΐνης
κάνει τα μυϊκά κύτταρα να ατροφούν και τελικά να πεθαίνουν
το αποτέλεσμα είναι γνωστό ως μυϊκή δυστροφία (MD)
ένα από τα περισσότερα από 40 είδη των md είναι η:
ζωνιαία μυϊκή δυστροφία τύπου 2L (LGMD2L)
επηρεάζει κυρίως τους μυς των ώμων, τους γοφούς, τους μηρούς και τα μπράτσα
μέχρι σήμερα η LGMD2L είναι μια σπάνια και ανίατη ασθένεια
διαγνώστηκα με LGMD2L πριν από πέντε χρόνια
αυτό ήρθε μετά από μια μακρά ιστορία δεκαετιών
με αργή αλλά προοδευτική αδυναμία στα πόδια
δυσκολία στο περπάτημα – και πλήρη σχεδόν αδυναμία στο τρέξιμο -και συνοδευτικό πόνο
η είδηση ήρθε μετά από πολλές λανθασμένες διαγνώσεις
ένας γιατρός 5-6 χρόνια πριν ουσιαστικά προέγνωσε ότι ήταν μόνο θέμα χρόνου
- λίγα χρόνια, είπε - πριν καταλήξω σε αναπηρικό καροτσάκι
και αυτό, μόνο αν ήμουν τυχερός, επειδή η ασθένεια επηρεάζει το μυοκάρδιο και
ως εκ τούτου επιφέρει πρόωρο θάνατο
ο γιατρός εκείνος – ένας πολύ γνωστός ρευματολόγος
με υπέβαλε σε μια θεραπεία με βαριές δόσεις κορτιζόνης
που θα έπρεπε να τις παίρνω για περισσότερο από 5-6 χρόνια
οι επιπλοκές τις κορτιζόνης είναι αδυσόπητες
συχνά καταστροφικές και μόνιμες
αν όμως ήμουν τυχερός - έλεγε ο ρευματολόγος
θα μπορούσε να λειτουργήσει κάπως η κορτιζονοθεραπεία
αυστηρή δε σύσταση από τον εν λόγω γιατρό ήταν 
να αποφεύγω οποιαδήποτε μυϊκή απώλεια πάσει θυσία
ελλάχιστη μυϊκή άσκηση
και καθόλου γυμναστική: ούτε κολύμπι ούτε καν ποδήλατο που γουστάρω πολύ

πρέπει όμως να είσαι τυχερός σ’ αυτή τη ζωή
και θα πρέπει να συναντήσεις τον άγγελό σου - όλοι μας έχουμε έναν άγγελο!
τον δικό μου άγγελο τον λένε δόκτωρ τζων βίσσινγκ
ο δόκτωρ βίσσιγκ είναι ένας παγκόσμιας φήμης νευρομϋολόγος
καθηγητής στο πανεπιστήμιο της κοπεγχάγης και ειδικός στις μυασθένειες
γνωστός κυρίως για την πρωτοποριακή έρευνά του στην LGMD2L
με πολυάριθμες δημοσιεύσεις και διεθνή αναγνώριση
είναι στο νοσοκομείο ρίις, εδώ, στην πόλη μου, την κοπεγχάγη
μπήκα στο γραφείο του βίσσιγκ λόγω μιας σειράς απίθανων συμπτώσεων
ο γιατρός που είχα ραντεβού να δω ήταν σε μια επείγουσα συνάντηση
και ο βίσσιγκ έτυχε να είναι εκεί ενώ ο ασθενής που περίμενε δεν εμφανίστηκε
έτσι με πήρε στο γραφείο του - καθαρή κωλοφαρδία!
ο τζών είναι ακριβώς όπως φανταζόμαστε τους αγγέλους:
ψηλός, όμορφος, έξυπνος, ευγενής και σεμνός
ο τζών διάγνωσε πολύ γρήγορα τι έχω
είχε επίσης μια μέθοδο να προτείνει για το πώς θα μπορούσα να επιβραδύνω
τις επιπτώσεις αυτής της ανίατης ασθένειας: με συστηματική άσκηση!
κόντρα στη συμβατική άποψη και την τρέχουσα βιβλιογραφία
ο δρ βίσσιγκ έχει δείξει με την έρευνά του ότι μπορείς να χτίσεις μύες
ακόμη και αν έχεις LGMD2L - με την άσκηση!
τι είδους άσκηση δεν ήταν τόσο σημαντικό
"μπορώ να κολυμπάω"; - "φυσικά, αν σ’ αρέσει" – χαμογέλασε ο τζων
πέταξα τις κούτες με τις κορτιζόνες στα σκουπίδια
με πλάκωσαν κι οι καρδιολόγοι στους υπέρηχους:
καρδιά τούρμπο - δεν τρέχει τίποτα

έτσι άρχισα να κολυμπώ συστηματικά, περίπου πριν από πέντε χρόνια
σε πισίνες, όπου τυχόν τις βρίσκω – αλλά και αλλού
εκτός από την κιλντερσκοχάλεν στη γειτονιά μας – που έγινε δεύτερο σπίτι μου
έχω κολυμπήσει σε πολλές πισίνες στη σουηδία, ουψάλα, γκέτεμποργκ, στοκχόλμη ...
σε πισίνες στο μπιλμπάο, νέα υόρκη, παρίσι, ρώμη, σαν φρανσίσκο ...
σε πισίνες ξενοδοχείων στην άντις άμπαμπα, ναϊρόμπι, καμπάλα ...
απλά κολυμπάω - κολυμπάω για την ζωή μου
είμαι λίγο σαν εκείνον τον πιτσιρικά τον πατέλ στην ταινία "η ζωή του πί"
έχω επίσης κολυμπήσει σε λίμνες, ποτάμια και φυσικά στην θάλασσα
όπου βρίσκω κατάλληλο νερό - κολυμπάω
η αγαπημένη μου είναι - φυσικά – η πλάκα λιτοχώρου
κολύμπι με θέα τον όλυμπο - ο μύτικας πιάτο
μ’ αρέσει και η νέα χώρα στα χανιά - όταν πηγαίνω στο μαιχ
και η θαυμάσια παραλία φανάρι στην επανομή - απίθανα νερά
δεν ήταν εύκολο στην αρχή –
έπρεπε να σταματώ για να ξεκουράζομαι μετά από κάθε διαδρομή 50 μέτρων στην πισίνα
συνέχισα όμως να κολυμπάω
τώρα η τακτική προπόνησή μου είναι 1500 μ χωρίς στάση - 4 φορές την εβδομάδα
κάπως έτσι ξεκίνησα το συστηματικό κολύμπι πριν από πέντε χρόνια

ο χτεσινός αγώνας του γύρου του κρίστιανμπόργκ – του δανέζικου κοινοβουλίου
δεν ήταν μόνο ένα στοίχημα με τον εαυτό μου
κολύμπι 2 χιλιόμετρα σε ανοιχτή θάλασσα είναι κάτι που το κάνω αρκετά συχνά
ειδικά τα καλοκαίρια νωρίς το πρωί κολυμπάω την διαδρομή πλάκα-λεπτοκαρυά
αλλά αυτή η βουτιά στα κανάλια της κοπεγχάγης χθες ήταν διαφορετική
χθες, το έκανα όχι μόνο για να αποδείξω στον εαυτό μου ότι μπορώ – γιές άι κέν!
αλλά κυρίως επειδή ήθελα να δείξω στον άγγελό μου πόσο δίκιο είχε
και να τον ευχαριστήσω γι 'αυτό
και σε αυτόν είναι όπου θα δωρίσω το μετάλλιο που μας δώσαν χτες:
στον γιατρό - άγγελό μου δόκτωρ τζων βίσσιγκ
είναι ένα τιποτένιο και φτηνό μετάλλιο
ένα μετάλλιο που έλαβα εγώ μαζί με πάνω από χίλιους-τόσους κολυμβητές
όλοι όσοι τελείωσαν τα 2χμ πήραν το ίδιο ακριβώς μετάλλιο
κάθε μετάλιο όμως έχει τη δική του ιστορία
του δικού μου μετάλλιου η ιστορία
είναι κάποιου που είχε πρόγνωση
να είναι σε αναπηρικό καρότσι σήμερα
κάποιου που θα μπορούσε να μην είναι καν ζωντανός
να την έχει κάνει από καρδιακή ανεπάρκεια
να βλέπει τα ραδίκια ανάποδα
...αλλά δεν...

γράφω αυτό το μακρύ μήνυμα, κυρίως, ως φόρο τιμής στον άγγελό μου
τον γιατρό τζων βίσσιγκ
αλλά και για να υπενθυμίσω σε όσους έχετε διαβάσει μέχρι εδώ
κάποιες κοινοτοπίες - απ’ αυτές που αφθονούν στο φέισμπουκ σήμερα
αυτή η κοινοτοπία, για παράδειγμα, ότι
όταν νομίζεις ότι είσαι κοντά σε αυτό που φαίνεται σαν τέλος
πολύ συχνά είναι μια νέα αρχή
φέρνει κάτι σε κοέλιο αυτό – είναι όμως αλήθεια!
επί πλέον είναι στο χέρι σου να το γυρίσεις – στο χέρι σου και στον άγγελό σου
και, επίσης, αυτή η κοινοτοπία ότι θα πρέπει να πιστεύεις στον εαυτό σου
είναι επίσης αλήθεια - σαρπράϊζ !!
και ότι θα πρέπει πάντα να επιμένεις – να μην τα παρατάς ποτέ - ποτέ!
είναι όλες οι κοινοτοπίες αυτές αληθινές!
κοινοτοπίες, αλλά όταν είσαι στο κρύο νερό, κλωτσώντας και σπρώχνοντας
είσαι μονάχος με τα φύκια να σου τρίβουν την μούρη
κάτω στον βυθό βλέπεις κουτιά μπύρας, ποδήλατα, παλιά έπιπλα ...
όλα αυτά τα πράγματα που οι άνθρωποι πετούν στα κανάλια και παραμένουν βυθισμένα εκεί - αστικά ναυάγια
αυτές οι κοινοτοπίες όταν είσαι μόνος στο νερό σου τρυπούν το μυαλό με αστείους τρόπους:
-πω ρε πούστη μου! ζείς !
-την σκαπουλάρισες μάγκα μου!
-τα κατάφερες πάλι ρε χοντρέ!
-πρόσεξε αυτή την γριά στ’ αριστερά σου - δεν είσαι στο χωριό σου ρε
-δώσε χώρο σ΄ αυτό το σακί τεστοστερόνης που προσπαθεί να σε προσπεράσει - με πεταλούδα ο παπάρας !...
είναι ωραίο αίσθημα:
να είσαι ζωντανός και να κλωτσάς το νερό!

ξέρω ότι η ασθένειά μου είναι ανίατη - τουλάχιστο μέχρι σήμερα
είναι επίσης μια πολύ σπάνια ασθένεια
ως εκ τούτου, δεν δαπανώνται πολλά χρήματα για έρευνα για τη LGMD2L
δεν είναι πολύ πιθανό ότι θα βρεθεί θεραπεία στο εγγύς μέλλον
ίσως όχι όσο ζώ εγώ
ο δόκτωρ βίσσιγκ συχνά μου θυμίζει ότι με την κατάστασή μου
η απώλεια μυϊκής μάζας αναπόφευκτα θα γίνεται ποιό γρήγορα από το χτίσιμο μυών
και τελικά θα έχω δυσκολία έως και αδυναμία βάδισης
"αλλά" – ο άγγελος μου εδώ γελάει με τρανταχτό γέλιο:
"μην ανησυχείς, θα περάσουν πολλά χρόνια μέχρι να συμβεί αυτό
και μέχρι τότε θα είμαστε και οι δυό παλιόγεροι
και δεν θα έχει σημασία αν περπατάμε ούτως ή άλλως - γιατί μάλλον θα τα έχουμε ήδη τινάξει"
ναι, τζών, όμως μέχρι τότε, ....
θα συνεχίσω να περπατάω - και φυσικά: χάρη σε σας δόκτωρ μου
θα συνεχίσω να κολυμπάω!